Untitled

Pieter Vermeersch voegde grillige en kleurrijke marmertexturen toe aan het zeer strak en streng ontworpen Herman Teirlinckgebouw op de historische site Thurn en Taxissite.

De Vlaamse overheid had nood aan een nieuw VAC (Vlaams Administratief Centrum) dat als vlaggenschip van haar kantorenpatrimonium een duurzame toekomst tegemoet kon gaan. Vlaanderen is geen eigenaar van het nieuwe gebouw, maar sloot een huurcontract voor 18 jaar. Los van eigenaarschap draagt de overheid wel een maatschappelijke verantwoordelijkheid om een integraal project te realiseren dat de toets met de omgeving en de tijd kan doorstaan. Een samenwerking met hedendaagse kunstenaars was daarbij belangrijk, om een culturele dimensie aan het project toe te voegen. De architecten stelden een aantal mogelijkheden voor – binnen het kader van hun ontwerp – waarop kunstenaars konden inspelen.  

Henri Jacobs, Aglaia Konrad, Sophie Nys, Charlotte Van den Broeck en Pieter Vermeersch speelden in op de architectuur die voorlag. In de publiek toegankelijke binnenstraat zijn op verschillende plaatsen in het plafond betonnen ringen voorzien met akoestische spanplafonds. Pieter Vermeersch nam zeven medaillons voor zijn rekening. Voor de invulling haalde Vermeersch inspiratie uit een eigen reeks kunstwerken waarbij hij marmer als canvas gebruikte en vervolgens de grillige ornamentiek van de natuursteen met olieverf overschilderde. Soms ging Vermeersch op de marmergroeven ‘corrigeren’ of aanvullen, soms zocht hij naar de juiste kleuren om het marmervlak te ontdubbelen en op het tweede canvas een gradatie te realiseren, als een complementair onderzoek naar tijd, ruimte en kleur.  

De kunstenaar nam dit complementaire beeld – marmer en gradatie – als uitgangspunt voor de realisatie van de plafondmedaillons. Hij liet de marmerstukken met een macrolens fotograferen zodat hij – dieper dan het blote oog dit kan – kon binnendringen in het universum van de steen. Deze extreem gedetailleerde blik op de materie vormt een sterk contrast met de subtiele gradatie ernaast, die symbool staat voor ‘dematerialisatie’. Beide worden gelijkwaardig in de medaillon naast elkaar geplaatst. Beide belichamen ze de tijd die nodig is om tot een geologische opbouw te komen van fijne marmerlijnen en een handgeschilderde gradatie van donker naar licht.