uit melk en steenslag groeit het bot

Charlotte Van den Broeck schreef een gedicht voor het Herman Teirlinckgebouw op de historische Thurn en Taxissite.

De Vlaamse overheid had nood aan een nieuw VAC (Vlaams Administratief Centrum) dat als vlaggenschip van haar kantorenpatrimonium een duurzame toekomst tegemoet kon gaan. Vlaanderen is geen eigenaar van het nieuwe gebouw, maar sloot een huurcontract voor 18 jaar. Los van eigenaarschap draagt de overheid wel een maatschappelijke verantwoordelijkheid om een integraal project te realiseren dat de toets met de omgeving en de tijd kan doorstaan. Een samenwerking met hedendaagse kunstenaars was daarbij belangrijk, om een culturele dimensie aan het project toe te voegen. De architecten stelden een aantal mogelijkheden voor – binnen het kader van hun ontwerp – waarop kunstenaars konden inspelen.  

Henri Jacobs, Aglaia Konrad, Sophie Nys, Charlotte Van den Broeck en Pieter Vermeersch speelden in op de architectuur die voorlag. Charlotte Van den Broeck schreef een gedicht dat rondom het gebouw te lezen is. Het gedicht begint aan de oostkant van het gebouw, op de gevel aan de kant van de Havenlaan. Over de woorden die zijn opgedragen aan het gebouw zegt Van den Broeck het volgende: “Het is een ontstaansgeschiedenis en een metamorfose, het gebouw lijkt tot een mens of als een mens te groeien. De regels aan de voorkant maken een soort crescendo van het aanvankelijke puin naar de hoge kant met veertien verdiepingen. Aan de achterkant wordt een decrescendo gemaakt met de beweging van de parking die onder de grond gaat, de regels gaan daar omlaag en naar binnen. Het woord 'binnenste' staat boven de ingang aan de achterkant. De materialiteit van mens en gebouw wordt binnenstebuiten gekeerd en vermengd. Die tegenstelling en versmelting tussen vlees en steen wordt ingezet om de regels aan de Zuidwestkant als 'boodschap' op te vatten: waar wie bewoont zich in huid plooit en opgeeft muur te zijn.” 

uit melk en steenslag groeit het bot 

Oostkant: uit melk en steenslag groeit het bot, veertien wervels hoog, hals over kop 

Noordkant: duizeling, hou me vast wanneer het waait in het beton 

Westkant: omlaag, een slikbeweging, langs tong en treden tot in de binnenste kamer, 

dit groene ruisende hart waar wie bewoont zich in huid plooit 

Zuidkant: en opgeeft muur te zijn.