Poupées-Poubelles

Marianne Berenhaut (°1934) maakt poëtische composities van alledaagse objecten die moeilijk onder een categorie als sculptuur, installatie of readymade onder te brengen zijn. De werken zijn opgebouwd uit ‘achtergebleven’ gebruiksvoorwerpen, zoals oude meubels, kledingstukken en speelgoed, bruikbare objecten die Berenhaut op een vrije, associatieve manier samenbrengt. Sterk getekend door de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog, creëert ze een autobiografische beeldtaal. Die verhaalt over het collectieve emotionele geheugen, verlangen en afwezigheid, met een hoopvolle ondertoon van liefde, geluk en de schoonheid van het alledaagse.

Poupées-Poubelles (1971-1980) is een verzameling poppen die Berenhaut vervaardigde uit nylonkousen, die ze opvulde met allerhande materialen zoals lompen en stro. Objecten zoals een paraplu of stukken uit een pianoklavier vervolledigen de personages. De poppen, die vaak ledematen of zelfs een hoofd missen, vormen een excentrieke familie die thema’s als feminisme, de oorlog of intimiteit verbeeldt. Het exemplaar dat in de collectie van de Vlaamse Gemeenschap is opgenomen, Passoire rouge (écumoire), is herkenbaar aan de zeef en schuimspaan.

Marianne Berenhaut had solotentoonstellingen in Maison Grégoire, Brussel (2005), MACS, Grand-Hornu (2007), M HKA, Antwerpen (2021) en CIAP, Genk (2021). Haar werk was te zien op Antichambre, Gent (1986) en in groepstentoonstellingen in BOZAR, Brussel (2000), WIELS, Brussel (2011), en Centre Wallonie-Bruxelles, Parijs (2018).