Est-ce qu’il me reconnaîtra?

Marianne Berenhaut (°1934) maakt poëtische composities van alledaagse objecten die moeilijk onder een categorie als sculptuur, installatie of readymade onder te brengen zijn. De werken zijn opgebouwd uit ‘achtergebleven’ gebruiksvoorwerpen, zoals oude meubels, kledingstukken en speelgoed, bruikbare objecten die Berenhaut op een vrije, associatieve manier samenbrengt. Sterk getekend door de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog, creëert ze een autobiografische beeldtaal. Die verhaalt over het collectieve emotionele geheugen, verlangen en afwezigheid, met een hoopvolle ondertoon van liefde, geluk en de schoonheid van het alledaagse.

Est-ce qu’il me reconnaîtra? (2012) is een sculptuur van een rode sofa waarvan één poot ontbreekt. De titel, die kan worden vertaald als ‘zal hij me herkennen?’, spreekt over de angst van het al dan niet herkennen van personen of zelf herkend worden na een lange periode van scheiding. Berenhout lijdt zelf aan prosopagnosie, gezichtsblindheid, waardoor ze moeilijk gezichten kan identificeren.

Marianne Berenhaut had solotentoonstellingen in Maison Grégoire, Brussel (2005), MACS, Grand-Hornu (2007), M HKA, Antwerpen (2021) en CIAP, Genk (2021). Haar werk was te zien op Antichambre, Gent (1986) en in groepstentoonstellingen in BOZAR, Brussel (2000), WIELS, Brussel (2011), en Centre Wallonie-Bruxelles, Parijs (2018).