19 nieuwe kunstwerken voor Collectie Vlaamse Gemeenschap
In 2024 kocht de voormalige Vlaamse minister van Cultuur 19 hedendaagse kunstwerken. Dat deed hij op advies van de Aankoopcommissie hedendaagse kunst. De aangekochte werken maken deel uit van de Collectie Vlaamse Gemeenschap en worden toevertrouwd aan verschillende kunstmusea in Vlaanderen.
De minister kocht werk van 13 individuele kunstenaars en 1 kunstenaarsduo. Hij had daarvoor een aankoopbudget van 250.000 euro.
Aangekochte werken
Alle 19 kunstwerken zijn terug te vinden in de databank met Aankopen hedendaagse kunst. Je leest er ook in welke musea ze hangen.
Enkele voorbeelden van aangekochte werken zijn:
Selectie van de kunstwerken
De kunstwerken werden uitgekozen door de Aankoopcommissie hedendaagse kunst. Daarbij volgde ze drie hoofdprincipes:
-
Historische hiaten in de collectie van de Vlaamse Gemeenschap opvullen.
-
Belangrijke werken van invloedrijke kunstenaars aankopen.
-
Tijdig werken kopen van veelbelovende kunstenaars.
De commissie zorgde voor een evenwichtige en diverse selectie, met voldoende:
-
diversiteit in leeftijd;
-
evenwicht tussen jonge oeuvres en gevestigd talent;
-
verschillende actuele denkkaders;
-
evenwichtig in genderverdeling.
Van de 19 aangekochte kunstwerken zijn er:
-
9 werken van vrouwen;
-
6 werken van mannen.
Er werden werken gekocht van gevestigde waarden, zoals:
-
Aline Bouvy,
-
Dennis Tyfus,
-
Sofie Muller.
Daarnaast werd er kunst gekocht van opkomende kunstenaars, zoals:
-
Céline Mathieu,
-
Laure Winants,
-
Clara Spilliaert.
De aangekochte werken horen thuis in verschillende kunstvormen. Tot de 19 kunstwerken behoren:
‘Un Âne’ van Sirah Foighel Brutmann en Eitan Efrat
In de film Un Âne (2023) volgen we een route door de Palestijns-Israëlische Al Naqab/Negevwoestijn, dezelfde route als in Chantal Akermans laatste film No Home Movie (2015). Eitan Efrat en Sirah Foighel Brutmann brengen alternatieve beelden: asfaltwegen in het dorre landschap, toeristen op kamelen, een muzikant die tegen een auto leunt, en een ezel uit het dorp Al-buqay’a. Hun film voegt een gevoel van rouw toe aan Akermans woestijnbeelden, een verdriet dat verbonden is met plaats, taal en politiek.
Sirah Foighel Brutmann (1983) en Eitan Efrat (1983) vormen samen een kunstenaarsduo dat installaties, audiovisuele werken en performances maakt. Hun poëtische werk draait om thema’s als herinnering en herdenken en onderzoekt de relatie tussen geschiedenis en de rol van de toeschouwer. Samen met Meggy Rustamova en Pieter Geenen vormen ze het kunstenaarscollectief Messidor.
‘Erased, silent message’ van Fabrice Souvereyns
Erased, Silent Message (2023) is een tekening waarin het potlood volledig is uitgegomd, zodat alleen nog gegraveerde sporen zichtbaar blijven. Er is vaag een landschap te zien: een horizon, wolken, rotsen, struiken? Dat dwingt ons om aandachtig te kijken naar wat er overblijft van Souvereyns’ verbeelding.
Fabrice Souvereyns (1995) is in de eerste plaats een tekenaar. Zijn belangrijkste gereedschap, naast het potlood, is de gum. Hij krast gedetailleerde potloodlijnen diep in het papier en gumt ze vervolgens laag na laag weer weg. Zo krijgt het papier een huidachtige, bijna levende textuur.
‘Dusty Memories with a Smell of Nostalgia’ van Shirley Villavicencio Pizango
Het schilderij Dusty Memories with a Smell of Nostalgia (2023) toont een jonge persoon die met haar hoofd op tafel ligt en ons aankijkt. Of het een jongen of een meisje is, blijft onduidelijk. Het beeld roept nostalgie op, maar misschien ook een gevoel van ‘verlamming’. Villavicencio schildert de omgeving levendig, met felle kleuren die doen vermoeden dat het leven de persoon toelacht.
Shirley Villavicencio Pizango (1988) groeide op in een dorp in het Peruaanse Amazonewoud en verhuisde op haar 18e naar Gent. Ze schildert vooral mensen: familieleden, vreemden of figuren uit haar jeugdherinneringen, en ook zichzelf. In haar werk probeert ze de twee culturen waarin ze leeft te verenigen. Naast schilderen verkent ze nu ook beeldhouwkunst.
‘La Mort au Travail’ van Guy Woueté
Kunstenaar Guy Woueté maakte La mort au Travail (2022) tijdens een residentie in Amsterdam, midden in de lockdown. Hij zag COVID-19 niet als een simpel kwaad, maar als een krachtige energie die zich via het lichaam uitdrukt. Woueté schrijft: “Het bleef onzichtbaar, maar decimeerde ons razendsnel en genadeloos, alsof het wraak nam voor onze daden op aarde.”
Guy Woueté (1980), woonachtig in Antwerpen, werkt met diverse media: tekeningen, sculpturen, installaties, video, fotografie, performance en publicaties. In zijn werk onderzoekt hij de invloed van westerse grootmachten op Afrika. Zijn werk beweegt tussen maatschappijkritiek en activisme, en verkent verschillende vormen van protest.