Untitled

We kennen Pieter Vermeersch als een meester in het schilderen van fluïde kleurgradaties. Wat is het resultaat wanneer dat over een gevel van 85 meter breed en 25 meter hoog wordt gerealiseerd?  

Het UZ Brussel, ziekenhuiscampus te Jette, was toe aan een grondige vernieuwing. Met het masterplan Brussels Health Campus werd finaal een geïntegreerde zorgcampus gerealiseerd, waarin gerenoveerde oudere volumes aansluiting vinden op nieuwbouw. De nieuwbouw voorziet ruimte voor verschillende diensten, zoals de beeldvorming, het oncologisch centrum, de intensieve geneeskunde, het operatiekwartier en het chirurgisch dagziekenhuis.  

Kunstenaar Pieter Vermeersch werd uitgenodigd om na te denken over een kunstintegratie en hij kwam al snel uit bij het lamellensysteem als zonnewering aan de oostkant van de nieuwe bouwblok. De gigantische gevel is 85 meter lang en is met zes zichtbare bouwlagen 25 meter hoog. Over die zes bouwlagen werd een roterend lamellensysteem aangebracht, waarbij elke lamel rond zijn as kan draaien, van helemaal open tot helemaal dicht en alles wat daar tussen zit. De lamellen leken bijna gemaakt om door de kunstenaar te worden beschilderd. Elke lamel (telkens vier meter hoog en een halve meter breed) kreeg een eigen kleur.  Als je ze samen vanop een afstand bekijkt, zie je in de creatie van de kunstenaar een gigantische gradatie van wit naar geel en vervolgens oranje. Een groot deel van de gevel aan de linkerkant is wit gebleven, om dan zeer langzaam te verkleuren tot fel oranje aan de rechterkant.  

De keuze voor dit kleurenpalet maakte Pieter Vermeersch op basis van een foto uit het eigen archief, waarin het beeld van fel zonlicht op een witte hand eenzelfde gradatie met witte, gele en oranje kleuren oplevert. Onze huid wordt bijna doorschijnend en staat in die zin symbool voor de fragiliteit van de mens die – binnen de context van een ziekenhuis – alle goede verzorging kan gebruiken. De schildering van Vermeersch is zowel aan de binnen- als aan de buitenkant waarneembaar. 

Waar de kunstenaar in zijn schilderijen of muurschilderingen alle controle heeft over het beeld dat finaal verschijnt, is dat bij de lamellengevel van het UZ Brussel niet het geval. Over de verschillende verdiepingen heen, wisselend van dienst tot dienst, krijgt de gebruiker de controle over de zonnewering, waardoor die nooit voor de gehele gevel op dezelfde manier zal functioneren. Ruimte per ruimte worden de lamellen elektronisch bediend. Het kunstwerk van Pieter Vermeersch verliest binnen deze context zijn autonomie. “De gradatie zelf maakt niet het kunstwerk maar wel haar context en de realiteit waarbinnen ik die integreer”, aldus Vermeersch. 

© Tekst: Mieke Mels