Waarmee bedoeld wordt: ’ik ben het niet vergeten’. Als je vanop het Martelaarsplein naar de verbouwingswerken kijkt, ziet het er nog steeds uit alsof er reusachtig veel werd afgebroken, maar tot nu toe bitter weinig heropgebouwd. Gestadig heb je nog zicht op een gehavende geklasseerde gevel, met gapende leegtes, waar ooit de ramen waren.

Maar, schijn bedriegt: vanuit de Kreupelenstraat, kan je zien dat er aan de achterkant van het geklasseerde gebouw een heuse nieuwe behuizing is opgetrokken. Ik was al een tijdje niet meer in de Kreupelenstraat geweest, vanwege de doorgang die niet meer mogelijk was. (zie mijn vorige column ‘Faire et défaire, c’est toujours travailler’).

Een hele constructie werd neergezet, boven een bestaand bouwwerk, met nu reeds ramen en alles erop en eraan. De aankondiging op de posters rond de omheining van de bouwwerf ‘Dakuitbreiding in houtbouw’ is nu veel visueler voor mij.

En ik denk bij mijzelf: als de vooropgestelde deadline van 750 kalenderdagen dan toch niet kan verwezenlijkt worden, dan hebben ‘ze’ daar vooralsnog reeds een mooi afgewerkt optrekje: hoog en droog. En, ’ t zit in mijnen koker hoor Jo, ik ben niet vergeten wat je mij verleden jaar beloofd hebt: een tweede bezoekje aan de werf. Je mag alvast nog eens een paar sexy werfschoenen, en dito helm voor mij klaarleggen. Ik kijk er al naar uit.

Claudine Dewettinck 29 maart 2024