Zondag, 8 januari 2023. Laatste dag van het bouwverlof. Alles stil en rustig. Zoals het vroeger was.

Morgen, maandag, rebelote, bingo, wordt het renovatieproject hernomen. Op goed geluk dan maar, op hoop van zegen. En hoe gaat het ondertussen met de bewoners met wie ik regelmatig contact heb?

De Hollandse dame die op nummer 18 woont: niet meer gehoord noch gezien.

De Français, eigenaar van een appartement op de tweede verdieping, ingang nummer 9: hij jeremieert er op los, klaagt steen en been. Depressief. Overweegt zijn appartement te verhuren, aan een gebradeerde prijs. Of misschien wel verkopen? Ook aan een lagere prijs? Ik raad hem aan om zo weinig mogelijk naar hier te komen en in zijn gezellig dorp in Normandië te blijven (hij kan van daaruit ook zijn job doen). Echter, zijn social contacts zijn in Brussel.

De buurman van de Fransman, de expat, Spanjaard, niks meer gehoord. Mi vecino español, mijn Spaanse onderbuur: was gedurende de kerstvakantie bij zijn familie in Madrid. Herneemt nu zijn functie bij het Spaanse Comité Militaire de l’Union Européenne. Om de twee weken met het vliegtuig naar Madrid, om zijn familie te vervoegen. Hij moet nog een jaar en half in Brussel werken. Zal hij zijn huurcontract verbreken en verhuizen? No sé, ik weet het niet.

En ik: ik wens mijzelf een vredig 2023 en zal proberen er het beste van te maken.