Woensdag 17 januari 2024: Oh, the weather outside is frightful (Frank Sinatra).

Het Martelaarsplein is bedekt met een prachtig sneeuwtapijt. Ik kan het niet laten, ik moet het knisperende geluid van de sneeuw onder mijn bottines horen en voelen. Op het ogenblik dat ik buitenkom zie ik mijn Artes maatje Maxime, die hardnekkig probeert de vastgevroren deur aan de ingang van de werf op slot te doen. Hij wil huiswaarts keren, naar Gent, waar, naar hij mij weet te vertellen, nog geen sneeuw ligt.

‘Lang geleden, er gebeurt blijkbaar niet veel op de werf, ik zie bijna niemand’ zeg ik hem. ‘Tiens, ik zag je ook niet meer Claudine, ik dacht dat jij ergens in het Zuiden aan het overwinteren was’ antwoordt Maxime.

‘Ik, overwinteren in het Zuiden? Nee hoor, daarvoor hou ik te veel van de sneeuw.‘ (wat niet helemaal strookt met de waarheid) repliceerde ik. ‘Ik zie enkel nog personen die hier op de kantoren werken’ zeg ik verder nog. Ik ben nieuwsgierig wat hij mij daarop zal verkondigen.

‘Wij werken nochtans goed verder hoor, maar ja, nu meestal binnen, in het gebouw’ is zijn reactie. Toch enigszins geruststellend. Deze werf heeft echter wel de allures van een een heel trage slakkenrace, als je ’t mij vraagt.

Wie zal de slakkenrace winnen? De Artes-werf op het Martelaarsplein, vooraan het gebouw? Of de Besix-werf aan de achterkant van het gebouw? In afwachting slenteren wij rustig verder, ook al zijn wij geen weekdieren.

Vandaag maandag 22 januari, is alle sneeuw weg, de winter ook, en zitten wij in een kleine herfststorm.

Claudine Dewettinck.