Net zoals mijn lotgenoten, die andere ouderwetse lantaarnpalen op het Martelaarsplein, hou ik mijn hoofd graag strak naar de hemel gericht. Wij, jullie decoratieve straatverlichtng, zijn fier, want wij maken deel uit van het beschermd patrimonium op het plein. Zelfs als het sneeuwt, en koud is, houden wij ons hoofd koel en kijken wij onbeweeglijk, strak naar omhoog. Lichtpuntjes in de duisternis.

Maar zie nu ... sinds november, 2022, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat: passeren vrachtwagens, ruimingswerken, ontstoppers, kranen, betonmixers, heftrucks, rakelings naast mij.

12 december, oeps, ze hebben mij geraakt, mijn koppeke hangt er nu een beetje scheef bij, maar ’s avonds straal ik nog.

21 december, net voor het bouwverlof, reeds zeer vroeg ’s morgens, het is nog donker, betonpuin wordt vlijtig verzameld en met een kraan opgeladen.

Mijn hoofd wordt opnieuw geraakt. Nu geef ik er definitief de brui aan. Zie mij hier nu staan… volledig onthoofd.

Maar er is hoop, in zijn mail van 2 december schreef Wim Oeyen: “Bij aanvang van de werken werd een plaatsbeschrijving opgemaakt door een beëdigd landmeter-expert van de ingenomen openbare ruimte. Na het beëindigen van de werf zal de landmeter-expert opnieuw een staat van vergelijk opstellen. Indien blijkt uit deze staat van vergelijk ten opzichte van de plaatsbeschrijving bij aanvang van de werken, dat er schade werd aangebracht aan het openbaar domein, is de aannemer verplicht de schade in zijn oorspronkelijke staat te herstellen.”

Ik zal zeer lang, en veel geduld moeten hebben alvorens ik weer zal kunnen stralen en fier zal kunnen opkijken naar de hemel