Gedaan met laden. U bevindt zich op: Donkere dagen Lees de columns van Claudine over de renovatie van de kabinetsgebouwen

Donkere dagen

Claudine Dewettinck, eigenaar van een prachtig appartement op het Martelaarsplein in Brussel deelt haar kijk op de bouwwerken.

Claudine Dewettinck

Het zijn donkere dagen, deze dagen. Letterlijk bedoeld dan.
Geen figuurlijke ‘donkere dagen’ want dit zou ‘uitzichtloze dagen’ betekenen.
Daar hou ik niet van. Ik verkies iets met hoop, iets met ‘uitzicht’ of ‘vooruitzicht’.

De bouwwerf is ondertussen al een jaar bezig, en zal volgend jaar, op deze tijd, beëindigd zijn. Toch? Dat is alvast een leuk ‘vooruitzicht’. En opnieuw ‘uitzicht’ hebben op het mooie vijfsterrenhotel Juliana, en de VIP’s die er logeren, en die op de Europese tops, - of Europese toppers? - in Brussel ‘à la gauw’ eens de wereldproblemen gaan oplossen. En er zich naartoe laten brengen onder begeleiding van de ‘Zwaantjes’. Niet naar de wereldproblemen, wel naar het luxueuze Berlaymontgebouw in Brussel.

De ‘Zwaantjes’? Waar zou die bijnaam vandaan komen?
‘Bij het opvoeren van de snelheid sloeg de wind onder de jas, waardoor die sierlijke bewegingen maakte die aan een klapwiekende zwaan deden denken. Hierdoor werden zij in de volksmond al snel zwaantjes genoemd.’

Ik wijk af

Het zijn donkere dagen, deze dagen. Er is niet veel beweging op de bouwwerf. Het is er nu toch wel uiterst kalm. Zouden de Artesboys in winterslaap zijn? De renovatiewerken kabbelen rustig verder. Af en toe zie ik enkele gele fluohesjes, met witte of rode helm, op de bouwwerf passeren. De bouwmaterialen worden ’s morgens vroeg geleverd. Ondervind ik geen hinder van.

De citerne camions met klaargemaakte cement - of is het mortel? - spuwen gezapig, al ronkend, hun lading uit. Niet exact zoals een snorrend poesje, maar met een eentonig ronkend geluid, je zou er weliswaar bijna van in slaap vallen. Ondervind ik geen hinder van.

In de kantoren van de werfcontainers blijft het licht de ganse dag aan en zie ik ijverige werknemers achter hun computerschermen. Dat vermoed ik toch, dat ze vlijtig aan het werk zijn.

Ik heb niets meer om over te neuten, te klagen of te zagen. Veel meer valt er vandaag niet te onthullen. Misschien krijg ik binnenkort wel mijn ‘C4’ van Martine Borgs, van ‘Het Facilitair Bedrijf ’.

Claudine Dewettinck 14 december 2023