De opwarming van de aarde is een van de grootste uitdagingen waar we voor staan. Om de doelstellingen van het klimaatakkoord van Parijs te halen, moeten we niet alleen de CO₂-uitstoot drastisch verminderen, maar ook actief CO₂ uit de lucht halen. Ik onderzocht een veelbelovende methode om dit te doen: het verhogen van de CO₂-opslagcapaciteit van de oceaan door de alkaliniteit te verhogen. Dit proces kan plaatsvinden via de verwering van gesteenten met een specifieke mineraalsamenstelling. In mijn onderzoek analyseerde ik de efficiëntie en ecologische impact van verschillende mijnafvalstromen om te bepalen welke het meest geschikt zijn voor deze toepassing.

Klimaatverandering is een wereldwijde uitdaging, en hoewel het klimaatakkoord van Parijs oproept tot drastische vermindering van CO₂-uitstoot, blijkt dit niet voldoende. Naast emissiereductie moeten we ook actief CO₂ uit de lucht verwijderen, een proces dat bekendstaat als Carbon Dioxide Removal (CDR). Eén veelbelovende strategie is het versterken van de natuurlijke CO₂-opslagcapaciteit van de oceaan.

De oceaan neemt jaarlijks ongeveer 3 miljard ton CO₂ op, maar dit leidt ook tot oceaanverzuring, wat schadelijk is voor het zeeleven. Een natuurlijk proces, gesteenteverwering, kan deze verzuring tegengaan en de CO₂-opnamecapaciteit van het zeewater vergroten. Dit proces verloopt echter extreem traag. Mijn onderzoek richtte zich op manieren om dit te versnellen.

Eén aanpak is het gebruik van snel verwerende mineralen zoals olivijn, maar dit mineraal heeft nadelen, zoals de noodzaak om het specifiek te delven en het vrijkomen van schadelijke metalen. Daarom onderzocht ik kimberliet, een afvalstroom uit de diamantmijnbouw. Resultaten uit het onderzoek tonen duidelijk aan dat kimberliet evenveel alkaliniteit kan genereren als olivijn wanneer het wordt geplaatst in dynamische kustzones en dat zonder schadelijke neveneffecten. Kimberliet is een potentiële veelbelovende duurzame bron voor oceaanalkalinisatie ter versterking van de natuurlijke CO₂-opslagcapaciteit van de oceaan.

Het onderzoek is echter nog niet afgerond. De Universiteit Antwerpen werkt nu samen met de maritieme industrie om de grootschalige toepassing verder te onderzoeken. Hopelijk draagt dit onderzoek en deze techniek binnen enkele jaren bij als een van de oplossingen die het hoofd biedt aan een van de grootste problematieken van het moment